‘n Beskermende hand vir ons kinders en kwesbares

Bianca Oosthuyzen

In die skemer van ons samelewing, waar die son se laaste strale die aarde omhul, ontvou ‘n storie oor drie individue.

‘n Klein gesiggie, bleek en hongerig, staar na die leë bord voor hom. Sy maag gor, maar kos is net ‘n verre droom. Hy is die onsigbare kind wat nie sy basiese behoeftes kan bevredig nie. Sy oë soek hoop, sy hande is uitgestrek na ‘n beter môre.

In ‘n stil kamer op ‘n enkele stoel sit ‘n bejaarde, haar hande gerimpel en haar oë vol herinneringe. Haar kinders is ver weg, die wêreld het haar vergeet. Sy verlang na geselskap, ‘n glimlag, ‘n hand om vas te hou. Haar hart is ‘n oop deur na die verlede, maar die toekoms is onseker.

‘n Rolstoel beweeg stadig oor die sypaadjie. Die persoon daarin kyk na die trappe by die ingang van die gebou. Hy voel magteloos, beperk deur die onsigbare mure wat hom omring. Sy wil om deel te wees van die samelewing bots teen hindernisse. Hy is nie net ‘n persoon met gestremdhede nie; hy is ‘n mens met drome en verlangens.

Hierdie drie individue, elk met ‘n unieke verhaal maar tog eenders, is die ankerpunte van ons gemeenskap. Hulle roep ons op om saam te staan, om te gee, te luister en saam te bou aan ‘n beter toekoms. Want in die saamweef van ons liefde en omgee vind ons die krag om die onsigbare mure af te breek en ‘n veilige ruimte vir almal te skep.

Laat ons saam opstaan, hande vat, en ‘n onsigbare skild vorm om ons kinders, bejaardes en persone met gestremdhede te beskerm. In die hart van elke gemeenskap lê ‘n krag wat nie deur individue alleen gedra kan word nie maar wel deur ons almal saam. Met HART … in KRAG … tot HOOP … lê die toekoms van ons kinders se drome en die hoop op ‘n beter môre.